Ben bu zehir zıkkım şiirin ağlak kalemi olacak kızı mıydım?
Katilim ben. Katil ellerim var, bana şiir yazdırıp beni öldüren.
Her defasında daha zor oluyor. Gidip de kaybolmaya üşenirim,
birilerine anlatmaya çekinirim. İçimde dibin tutar. Sen dönmezsin, hayat
kaldığı yerden devam eder. Yaşıyorum derim, inanırsın. Yalnızlık sarılıyor
çıplak bedenime. Elleri en az benim ellerim kadar soğuk. Yalnızlıkta en az
benim kadar yalnız. Her şeyi es geçtim diyorum bazen. Peki kaçıncı yağmurda
yüreğime düşmekten vazgeçeceksin. Kendime kızıyorum ara sıra, sana
yazamadıklarımdan nefret ediyorum mesela. Dünya hüzün doluyken o huzur doluydu
diyorum, varlığıyla yokluğuyla. Özlüyor muyum sorusuna verecek bir cevabım bile
yok, belki de kendime yediremiyorum sadece. Anca birileri yüzüme vurunca
beynimde canlanıyor tüm hücrelerin. Gülmek ve ağlamak arasında kalmış ince
çizgide, konuşmaya çabalayan insanım ben. Yılmış ve yorgun. Tüm içime kanser
gibi yayılmış bir hüzün var, yavaş yavaş öldürüyor, beni en incesinden.
