Ben Kendime Ne Yaptım?

Karanlık odasında gözlerini tavana dikmiş öylece bakıyordu. Kafasının içindeki tüm sorular gün yüzüne çıktıkça kendini dış dünyadan soyutlamaya başlamıştı. Kim bilir kaç saattir, kaç gündür bu yatağın içindeydi? Çatısından gelen yağmur sesleriyle irkilmiş, soruları şimdilik bir köşeye fırlatmıştı. Yavaşça yatağında doğruldu, etrafına baksada zifiri karanlıkta hiçbir şeyi göremeyeceğinin bilincindeydi. Uyanık olduğu tek bir günü değerlendirmek istesede saat gece yarısını çoktan geçmişti. Usulca yatağından kalktı, cama doğru ilerledi, perdeyi açmasıyla içeri giren loş ışık gözlerini fena halde yormuştu. Köşeye fırlattığı iç seslerinden biri tekrar benliğine geri döndü. "Ben kendime ne yaptım?" Sayamadığı kadar kendisine bu soruyu sorup, cama kafasını ritimli bir şekilde vurmaya başladı. Farkında olmadan yine saatlerini bu sorularla heba etmişti. Kafasını kaldırıp yeniden gözlerini açtı, usul adımlarla odasında bulunan aynasına yaklaştı. Pencereden gelen loş ışıkla yüz hatları yeterince belli olmuştu. Yere oturup aynaya bakmaya devam etti. Göz altları morarmış, yüzü çökmüş, mavi gözleri solmuştu. Ve fazlasıyla zayıflamıştı. Günlerce yemek yemeden sadece kahve tüketmişti.
Kısacık saçları... Evet, kısacık saçları... Bir gün yine sinir krizi geçirmiş ve saatlerce ağlamıştı. İşte o gün eline aldığı küt makasla saçını gelişi güzel kesmişti. Pişman mıydı? Hayır. Hiçbir zaman yaptıklarından pişman olmamıştı. Aynanın karşısında kendini sorgulamaya devam etti. "Ben kendime ne yaptım?" Kapkaranlık... Derin bir nefes... Ardından... "Ben kendime ne yaptım?"
Bu boşluğun içinden nasıl kurtulabilirdi? Doldurulamayacak kadar büyük bir boşluk... Düşünceleri derinlere inmişti. Tehlikenin farkındaydı, dönmesi gereken zamanı bilecek kadar deneyimliydi. Bu dört duvar arası, kalbini taşıdığı o kocaman oda, düşünceleri gibi dağınıktı. Sessizdi ve çaresizdi. Ama ne yapması gerektiğinin farkındaydı, ilk değildi. Usulca yerinden kalktı ve tekrar kahve almak için koridora yöneldi. Ayağına batan cam kırıklarına aldırış etmeden yürümeye devam etti. Kahvesini alıp, penceresine yöneldi. Perdeleri tamamen kaldırarak sessizliğini bozdu "bunlar daha iyi günlerim."