Anne kalbi, çocuğunun okuluymuş gerçekten. Sevgiyi ve fedakarlığı senin sol yanından öğrendim bu yüzden.
İlk kundağım, kucağın... İlk gülüşüm, gülüşün... İlk ağlamam, öpücüğün... İlk yürüyüşüm, ellerin... Ve her ilki seninle tadışım...
Tek bir gün değil her gün varlığıyla kendini yanımda gösteren, iyi günümde değil kötü günümde benimle ağlayan bir senmişsin. Her halimle beni kabul edip koruyup kollayan, kokusuyla dünyaları elime veren senmişsin annem.
Suskunluğumda, kaşımı gözümü eğmemden hep ne olduğunu anladın. Ne zaman acıktığımı ne zaman uykumun geldiğini hep bildin. Hiçbir şeyi izah etmeye gerek duymadım ben. Beni bir sen anladın. Ben senin elinde büyüdüm hiç bırakmadın. Kalbini kırdığım zamanlarda dahi sustun yeter ki kızım üzülmesin dedin.
Şu hayatta beni senden başka bu kadar düşünen olmadı annem. İlk doğduğumdan beri her şeyimdin ve her şeyim olarak kalmaya devam edeceksin. Bu kalpteki yerini kimse dolduramaz senin. Ben senin iyi ki kızın olmuşum anne, iyi ki benim her şeyim olmuşsun.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder