Uyandığımda yeniden bir külfetin içindeydim. Yalancı ve ürkütücü.
Yaramı deşip, içine düştüm. Yıkık, dökük bir duvar, çürümüş basamaklarda buldum kendimi.
Bir umut bu kadar mı güzel kokar? Kendime bile yer bulamazken şu koskoca umudu nerelere sığdırdım. Bir bakmışım ki ben eski ben değilim. Bu yolun sonunu görecek kadar kör olmuş benliğim. Karanlık zaten başlı başına düşman.
Bu Dünyaya aykırıyım ben.
Kelime kelime dökülüyorum. Evet, kelimeler diyorum onlar benim kabuğumdu ben onları evim ettim. Nakış nakış işledim o bembeyaz sayfalara, bir de süsledim. Bazen boğuluyorum kelimelerin en gizli anlamlarında.
Şu sıra her şey flu benim için. Ona yaşamadım ben, ona öldüm diyorum. Velhasıl fazlasıyla öldüm.
Her zaman yokluğuyla muhattap etti beni. Ve her zaman fütursuzca konuştu benimle. Bu her zamanlar bitmeyecek gibi.
Ölü bir kadını tekrar itinayla öldürmeye çalışan adama ithafen.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder