Umutsuz Vaka

Uçurum kenarındaymışım gibi hissediyorum şu sıralar. Bir adım daha atsam tökezleyeceğim ve elimden tutan tek bir kişi bile olmayacak biliyorum. Kalabalık ortamların içinde bile yalnız hissediyorum kendimi. Bilmiyorum belki depresyondayım. Peki hiç mi geçmez bu duygu? “Ağlamaktan göz pınarları kurudu” sözüne kesinlikle katılıyorum. Artık ağlayamıyorum, içim acıyor, parçalanıyor, sökülüyor ama ben ağlayamıyorum. Ağlasam biraz rahatlayacağım ama olmuyor. Gözümün önünde cinayet işlense tepki bile veremem, biliyorum. Bedenim var ama ruhum? Ruhum nerede? Hissizleşmek duygusunu tattım şu son 3 ayda. Ne kadar tiksindirici anlatamıyorum. Geçen sene hissizlik nasıl bir şey diye düşünürken, ağlamak istemiyorum acı çekmek istemiyorum derken şuan yalvaracak durumdayım. Nasıl bir ironi bu? Öyle bir boşluk var ki içimde hiç kimse dolduramaz. Cümleler kuramıyorum artık kendimi anlatmaya. Önceden yazdıklarım tükenmeyecekmiş gibi geliyordu. Her Allahın günü bir yazı yazma isteğiyle uyanırdım. Şimdi yazı yazmayı geç konuşmaya mecalim yok. Günümün yarısı “aynen, evet, hayır, olabilir.” Demekle geçiyor. İnsanlardan soğuyup, kaçacak delik arayasım geliyor. Odaya kapanıp 7-8 saat çıkmayıp duvarları izlediğim günler bile oldu. Tüm duygularım silinse de ruhumdan, asabi hallerimi bir köşede bırakamıyorum. Tek onu bıraksam öbür duygularımın hepsi geri gelse. Mutsuz olayım, üzüleyim, ağlayayım ama üstümdeki tüm öfkeler gitse. Şu sıra önüme gelen herkesin kalbini kırıyorum. İlk önlerde gelen kişi ise babam. Canımdan çok sevdiğim adam. Çok üstüne gidiyor ve durmadan bağırıyorum. Aslında halimin farkında bana darılmıyor biliyorum. Ama ben şu Dünyada tek babamı üzmek istemiyorum. Öfkem kısa süreli geçince düşünüyorum kendi kendime. Boşuna hırpalıyorsun, hem kendini hem sevdiklerini. Ama bu öfke öyle beter bir şey ki küçük bir olayda bir kıvılcım daha atıyor üstüne. Gerçi yaptığım hiçbir hatadan pişman olmadım bugüne kadar. Öğreniyorum yavaş yavaş dedim, bir şekilde yoluna koyulur her şey dedim ama demekle kaldım sadece. Hiçbir şey yoluna girmedi. Ne hatalarım ne de hayatım.