Belki de en iyisi sabah uyandığımda yastığımın gözlerimdeki boyayla birleşmesi yok. Annemden "gene mi Özleyiş gene mi be kızım." deyip ağlamalarıma eşlik etmesi yok. "Sen yeter ki ağlama annem ben unuturum." deyip kendimi kandırmak yok. Unutmak zorundayım diye odalara kendimi kitlemek, mutluymuşum gibi davranmak yok. Yakınlarımın "iyi misin?" sorusuna kafamı evet anlamında sallayıp tebessüm etmek yok.
Vazgeçmek zorundayım dedim. Sen neler atlatmadın ki bu hiçbir şey senin için dedim. Toparlayacaksın en kısa zamanda dedim. Bu seferde hissizleştim. Tepkim sıfıra yakın. Gülüyorum ama aslında ağlıyorum. Yemek yiyorum ama yediklerimi sanki kusuyorum. Burnumdan fitil fitil getiriyorum. İlaçlarımı içiyorum, iyileşiyorum ama ölüme yakınım. En sevdiğim içimde doyasıya hissettiğim müzikleri dinliyorum ama duymuyorum. Farkındayım gülünç bir durum, birine anlatsam deli derler ama onlarda farkında. Ne yapmam gerektiğini ne onlar ne de ben biliyorum.
Boş ver 3 günlük hayat bu nasıl olsa...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder