Karanlığın Ötesi

Ben sana veda ettiğim anı hiç unutamadım. Sana veda ederken dudaklarıma düşen gözyaşlarıma tutunamadım. O günden önce hiçbir şeyi bu denlice kaybetmemiştim.

Şiirlerin yüklemleri gidişine hep kırgın. Oysa ben içindeki tüm karanlığı aydınlatırdım.
Bir avuç kum tanesi kadar yaslarım.

Sen yere düşen bir tanesine bile dokunma bunların. Yeniden doğurur acılarım.

Geç kaldığına veriyorum bütün görmediklerini.

Yarına uyanmak değil doğmak istiyorum. Ne yazık ki bir kez daha başlama şansı yokmuş insanın. Ben ne yapsam hep bir şeyler eksik. Bir yalnızlığı gitmiyor şu hayatın.

Ne zaman asar oldum kendimi uzun saçlarımdan? Ne zamandır intihara meyilli yüreğim? Karanlığın en dibindeyim var mı gelmeye cesaretin?