Günler geçiyor, haftalar, aylar ve yıllar. Ben seni görmeden geçireceğim günlerin acısını şimdiden iliklerimde hissediyorum. Ben hâlâ aynı uçurumun kıyısına oturmuş seni seyrediyorum. Ve bu kez her zamankinden biraz daha yakınım o uçuruma.
Bu aralar durgunum. Saçma sapan şeylere ağlıyorum. İçime attıkça büyüyor yangınlarım. İçim öldü ama hala ben ölemedim. Uykusuz geçen gecelerimde kendime düşler kuruyorum. Aklım başımda değil ki... Güldüğünde dünyayı cennet kabul ettiğim, kirpik uçlarıma ömrümü vereceğim insandın sen.
Sana söylemek istediğim o kadar çok şey varken yutkunuyorum, boğazımda düğüm düğüm olan kelimelerin haddi hesabı yok artık. Ciltlere sığmaz bu hikaye.
Hiç olmayacağını biliyorum ama vazgeçmek güzel yüzüne ihanet, sevdiğim.

Hiç yorum yok:
Yorum Gönder