Belkide Yazılarıma Aşıktım

Küçük bir odada ölü bulunmak gibiydi yalnızlık. Ha ölmüşsün ha yaşıyorsun ne fark eder ki? O odanın sessizliğini hıçkırıklarım bozuyordu sadece. Ağlamamı durduramıyordum. Çok çabaladım ama susmadı hıçkırıklarım, kendimi sıktıkça çoğaldı belki de. Gözlerim kan çanağı olsa da acısı durduramadı beni. Sessizlik istiyordum ama olmuyordu. Sanki kafamın içinde bir şeyler kemiriyorlardı. Sol tarafım uyuştu, kolumdan başlayan bir ağrı kalbime doğru gidiyordu, nefes almamı zorluyordu. Kendi çığlıklarımla sessizliğimi bozuyordum. Aslında ben yalnız değilim. Çığlıklarım ve ben baş başayız sadece. Gerçek hayat buydu. Kapatın ışıkları kimse görmesin sizi.