İlk görüşte aşka inanmıyorum ben. Aşk konuştukça bağlanmaktı aslında. Bağlandıkça kendisini onda aramaktı ve bulmaktı. Bence aşk buydu. Elini tuttuğunda aslında kalbini tutmaktı. Kalbinin sıcaklığını hissetmekti. Sesini duyduğunda huzur bulmaktı. Senin için dünyanın en yakışıklısı/güzeli oydu. Sadece senin olmalıydı o kişi. Bu benim diye kalbine kazımaktı. Gülüşüne dünyaları vermekti. Sarıldığında havalara uçmaktı çocuk gibi...



    Ben seni çocuk gibi sevdim aslında. Küçük bir çocuğun kalbi gibi. O küçük çocuğun parkı gördüğünde koştuğu gibi koştum sana. Mutlulukla. Ama sonunda tökezledim ve düştüm. Anne diye ağladım sadece. Üfleyip öpmesini bekledim, yaramın acısı dinsin istedim. Anneler üfleyince öpünce geçerdi ya hani. Ama annem bile söndüremedi acısını. Tek bir kişi kapatırdı o yarayı ama olmadı işte. Ne sen geri dönebildin bana ne de ben sana dönebildim.