Ardına Kadar Açık Kapılarım

Mutsuzluktan söz etmiyorum, yaşadığım hiçbir şeyden hazzetmiyorum. Kendi kendine çekilmez oluyor ömrüm. Canımın acıdığını biliyorum ama hissedemiyorum, tüm duygularımı yitirmiş gibi. Her günüm böyle geçecek zannediyordum ama geçmeyecek, acıları bir

günde yaşamaktı benimkisi.
Bu gece ansızın uyandım, kan ter içinde. Rüyamda seni gördüğümden midir bilmem ama uyandım işte. Kalktım ve penceremi açtım. Hafif hafif perdem oynuyordu, rüzgar sen gibi dokunuyordu bana. Nasılda huzurluydum bilemezsin. Rüzgardan değildi, aklıma düşüyordun sen düşünce ben üşüyordum. Aklıma düşüyordun ve ben gene yalnızlık oluyordum. Son yalnızı benimdir bu şehrin. Unutuyordum her seferinde neresinde kalmıştık biz ayrılığın?
Gene geçtim kalemimin ve kağıdımın başına. Sana yazdıklarım sil sil bitmezdi oysa. Kendi öykümü yazıyor, sonu olsun istemiyordum... Öykü de bile duymak istediklerimi söylemiyordun hiç. Bana en çok sensizlik koyuyordu bir de söylemediğin tüm kelimeler, cümleler. Seni kırıp, üzen hatalarıma kızgındım ben. "Benimsin" diyemediğim nasılda tütüyorsun burnumda, nasılda özlemişim seni. Evet özlüyorum ve özlemeyi de seviyorum. Nasılda cesaretliydim bir zamanlar ben. Korkağı oldum aşkın, en cesaretlisiyken ben. Bekletme geciken zaman ziyandır, gel. Gözlerine bakmalı, sesini duymalı, ellerini tutmalıyım... Gel! Gel dediğim halde gidiyorsun. Ve sen gidiyorsun ben kanıyorum. "Ve hiç bulamadıklarını yitiremezsin" diye bir söz vardır, işte benimkisi de öyle. Ama bir gün gelirsen eğer ardına kadar açık kapılarım.