O kadar sessiz ki odam boğuluyorum, boğazım düğümleniyor.
Avazım çıktığı kadar bağırmak istiyorum ama yapamıyorum. Saatin nasıl geçtiğini bile anlamamışım oysa o kadar sessiz ki odam yelkovan ve akrebin sesini duymamam imkansız.
Cidden neden duymuyorum ben saatin sesini?
En sevdiğim müziği açtım rahatlamak için ama onu bile dinleyemiyorum. Sadece bir yere yoğunlaştım kafamı bile kaldırmak istemiyorum. Depresyon hali desen alakası bile yok, mutsuz da değilim şuan içimde zerre kadar ağlama isteği bile yok. Ama neden müziğe konsantre olamıyorum?
Sanki biri bana öyle bir şaka yapıyor ki deliriyorum.
Delirdim mi yoksa onu bile bilmiyorum?
Aklımın nerede olduğu hakkında bir fikrim yok açıkçası.
Ben gerçekten yalnız mıydım acaba?
Tüm bu soruların cevabı yalnızlık mı?
