Gecenin ıssızlığını soluyorum penceremde.
O kadar sessiz ki sokaklar, kalp atışlarımı duyuyorum. Gerçi ne kadar yaşıyorum orası meçhul.
Tek değilim sen varsın yanımda, sol tarafımda.
İçim acıya acıya yazıyorum gene bunları. Hayır içimi acıtan seni yazmak değil, sana yazamamak.
Her gün biri fısıldıyor kulağıma. “Umudunu Kaybetme”
Çoktan kaybettim diyorum oysa. Ağlıyorum, neye yarayacaksa?
Sus diyorum usulca içimde ki çocuğa, sus! Düşünme onu. Gelmeyecek bir daha diyorum. O güne tekrar dönüp gidişinden öpüyorum…
Bir kere bile özlemedin beni, bir kere dahi olsun yokluğumu hissetmedin biliyorum. Canımı acıtan onca şey varken en derinden yaralayan…
Aylar önce senin için seninle savaşacak kadar güçlüydüm, şimdi fotoğrafına bakarken yorgunluktan yüreğime ağırlık çöküyor. Neden bu kadar çaresiz kaldım?
Ellerini tutmak istiyorum, her köşesini milim milim öpmek. En büyük arzum ise sarılıp kokunu ciğerlerime kadar çekmek.
Çok şey istiyorum Tanrım, biliyorum. Olmayacak çok şey…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder