Yüzyüzeyken Konuşuruz

Bunu sana otobüs durağında yazıyorum. Geçmeyeceğini bile bile bekliyorum. Kendimi bekliyorum ben o durakta, seni. Anılarımı, mutluluğumu, umutlarımı, hayallerimi götüren adamı bekliyorum. Gittikten sonra kapanmayan yara olarak kaldın bende. Sen benim boşluğum en çokta yokluğumsun. Ben gecemde, günümde, rüyamda hep seni sevdim. Kim sevecek bir daha böylesine derin seni?

Ben mi? Bir gün seversin diye her gün öldüm ben. Dönüp ardıma baktığımda yüzleştiğim bir acı gerçek var. Ben hala seni seviyorum sevgilim. Nereye gidersem gideyim kiminle olursam olayım bu değişmeyecek biliyorum. Eskiler geliyor aklıma, iç çekiyorum. Kocaman bir hiçlikte. Sesin geliyor aklıma, gülüşün… İyi ki yanımdaydın diyorum. Mesela ben bazen senin ellerine hep hasret kalacağımı hatırlayıp hüzünlenirim. Her şey yoluna girerdi belki bu kadar susmasaydık eğer. Belki de hala hata yapıyorum, inan bilmiyorum. Sen varken böyle miydim peki? Değildim işte adın gibi biliyorsun bunu. Beni her şeyimle seven bir adama sahipken bir hata yapıp düzenimizi yıktım işte. Artık bunları buraya yazmak değil yüzüne karşı konuşmak istiyorum.