Rüyalarımda dahi özlüyorum ben seni.
Kokunu doya doya içime çekiyorum, "Buradayım hep yanındayım." diyorsun sımsıkı sarılarak. İkimizde sessizce ağlıyoruz. Ben gerçek olmadığı için sen ise yeniden gideceğin için. Ama o anı bozmak istemiyoruz. Saçlarımla oynuyorsun önceden yaptığın gibi, o kadar sessiziz ki ölümün sessizliğini anlatıyor bu bana. "Gülüşlerine aşığım sevgilim." diyorum. Buruk bir gülümseme sergiliyorsun bana, içten olmayan, hüzünlerini içinde saklayıp bana belli etmemeye çalışan bir gülümseme. Ama ben senin her bakışından anlıyorum neler olduğunu, sadece sormaya korkuyorum. Çünkü cevabını biliyorum, bu canımı fazlasıyla yakarken bir de senden duymak istemiyorum. Dönüp gözlerimin içine bakıyorsun, iç çekip her zamanki gibi susuyorsun. İçimden yalvarırım konuş, bir şey söyle bir umut ver desem de dile dökemiyorum bunları, konu sen olunca tüm cesaretim ikiye bölünüyor.
"Sen benim nefesimsin." deyip yanımdan kalkıyorsun. Ne olduğunu anlamaya çalışıyorum ama gene ölüm sessizliği bürüyor etrafımızı. Bana arkanı dönmeden yürümeye başlıyorsun. Ve bir anda kayboluyorsun. En son gördüğüm o gülüşünü unutamıyorum...
Uyandığımda bir yandan ağlıyor bir yandan da kokunu doyasıya içime çektiğim için gülümsüyorum. Ama ne yazık ki gerçek hayata dönmenin iğrençliğini yaşıyorum. Her şey anlamsız sıradan bir güne dönüşüyor ve ben hazırlanıp evden çıkıyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder