Sana yokluğunu anlatsam oturur karşımda içer içer ağlarsın.
Kalbin beni öyle yersiz yurtsuz kılmıştı ki, kendimi çölün ortasında bir yağmur
bulutu hissetmiştim. Sen benim akşamüstü iç çekişlerimdin. Senin bana verdiğin
güvenle yürürdüm şehrin tüm sokaklarını. Gözlerine baktığım zaman benim
cenazemi kaldırırlardı. Sen başkaydın, bambaşkaydın.
Benim unutamayacağım beynime kazınmış sözlerin varken sen
gelmiş nasıl beni unut diyebilirsin aklım almıyor? Ben seni unutmak için
sevmedim ki. Bunca acıda işte senin gözlerin, sözlerin için. Ben senin gölgene
bile aşığım. Bana unut diyemezsin, ben bunu sindiremem adam. Ben seni insanlara
anlatırken korktum hep. Ya seni severlerse diye ve hep bu korkuyla yaşadım.
Annemde benimle ağlıyor. Sanırım o da seni çok seviyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder