Ve dahası...

Bir an hayatın durduğunu, insanların donup kaldığını gördüm. Sadece biz vardık. İkimiz. Bir nefes kadar uzağımdaydı. Yüz hatlarına bakınca düşünebildiğim tek şey ne kadar güzel olduğuydu. Ve benim için bir o kadar da ölüm olduğu.

Gözlerimiz buluştuğu anda istemsizce gözlerimi onun gözlerinden kaçırmıştım. İşte hayat olduğu yerden devam ediyordu, benim haricimde. Bakışlarımı tekrar ona çevirdiğimde bana hala baktığını fark ettim. 

Düşüncelerim bir kafesin içinde sıkışmış çırpınıyorlardı. Tek bir gülüşün başımı döndürdüğü ayrı bir gerçekti.

İnsan hiç konuşmadığı, tanımadığı birine sarılmak ister miydi? Ben ona sımsıkı sarılmak istemiştim. Gözlerinin içine bakarak gülüşlerini, mimiklerini milim milim incelemek…

Ve dahası…