Düşkünlük

Bir yol seçtim kendimi sonu hayır mı şer mi bilemiyorum. Ama bu yolu seçmeseydim arafta kalacaktım bunu da biliyorum. Ne olacaksa olsun derdindeyim birazda, umursamıyorum. Kimisi yanlış şeyler düşünüp, uyguluyorsun diyor kimisi arkandayız. Açıkçası pekte boş konuşan insan zırvalıklarına da katlanamıyorum. Gerçi şu yaşıma kadar kime boyun eğdim ki ben? Boş ver gitsin.

Ağlamak isteyip ağlayamamak... Bağırmak isteyip bağıramamak... Anlatmak isteyip anlatamamak...
Zorluyorum kendimi bir şeylere, ama yok olmuyor. İsteyerek yaptığım işler değil bunlar. Sadece uyumak ve bir daha uyanmamak amacım. Hallerimden anlayanlar var ama halimden anlayan yok nedense. Gerçi ben bile kendimi çözememişken yakınımdakiler ne yapsın? Annem yakınmaktan başka bir şey yapmıyor. "Yemek yemiyorsun! Uyku düzenin yok, ne zaman yatıyor ne zaman kalkıyorsun? Kilo verdin dikkat et artık kendine! Mide ilacını aldın mı, ne demek almadım? Ders çalışmıyorsun, bir sorunun mu var? Kurşun mu döktürsek sana nazar mı değdi anlamadım ki...!" vs. Halsizim deyip geçmekten ben bıktım artık.

Belki biraz tek kalmaya ihtiyacım var diyorum, nafile. Hiçbir şekilde kafamı dinlemek için yalnız kalamıyorum. Biri halimden anlasa bu kız yakında çıldırır, fazla yanaşmayın der sanırım.
Kabusların ardı arkası kesilmiyor. Ne düşünüp yatıyorsam artık böyle saçma rüyalar, kabuslar olamaz. İnsan saatlerce düşünse bile aklına gelmez, gelemez. Bunun için dahi olmak lazım, şaka gibi.

Bence ben sadece yorgunum rahat bırakın da biraz daha uyuyayım...