Ve Korkuyorum...

01.03
Islak saçlarımı sol omzumun üstüne attım ve yastığıma uzandım. Biraz gezeledi gözlerim etrafı. Bir yerde takıldı sonra, ne kadar baktığımı hatırlamıyorum. Hiç kırpmadan baktım, işte. Sonra gözlerimin acısını hissettim. Kapadım gözlerimi sımsıkı. Açmak istemezcesine. Açarsam, yeniden görürsem ya fotoğrafını? Ne fark ederdi ki gerçi? Fotoğrafında olmasa aklımdan çıktığın an mı vardı?
Arkamı dönüp uykuya teslim ettim kendimi.
02:02
Kan ter içinde sıçradım yatakta. Kabusların yeri, zamanı yoktu işte. Halbuki yatalı çok olmamıştı. Başımda yıkılırcasına bir ağrı tüm yüzüme vuruyordu.  Mutfağa yürürken gördüğüm rüyanın etkisinden çıkmaya çalışıyordum. Buzdolabından bir parol tamamdı. Balkon camına yaslanıp uzun uzun seyrettim dışarıyı. Sisten pek bir şey görünmüyordu, her yer buğuluydu. Tekrar yatağıma döndüm.
05:33
Gözlerimi istemsizce açıp etrafıma baktım. Loş bir ışık gözüme vuruyordu. Koridor ışığını açık unutmuşlar diye kalkıp, söndürdüm. Uykum yeniden kaçmıştı. Sırtımı yatağa yaslayıp yere oturdum. Karşımda duran dolabımdan, bir zamanlar her gün yazdığım defteri elime alıp ilk sayfalarına gittim. İstemsizce gülümsedim. O yılın başından beri neler yaptıysam bir bir anlatmışım. O zamanlar ne kadar deli doluymuşum, onu fark ettim. Kulaklığımı takıp sesini dinledim ve seninle beraber eşlik ettim. Bir yandan da okumaya devam ettim.
09:10
Oturduğum yerde uyuya kalmışım. Babam işe giderken uyandırdı. Kulaklık kulağımda hala aynı şarkı çalıyordu.

Yeniden girdin rüyama. Ve 1 haftadır aynı şekilde devam eden rüyaya yeniden ağlayarak uyandım.
Ben bu kadar kötü bir insan değilim diyerek ağladım. Ben bunları yaşayacak kadar hiç kötü olamadım. Bunları yaşamak istemiyorum artık. Ve korkuyorum ömrüm yetmeyebilir güzel günler için, üzgünüm.