Kördüğüm

Boğazımın düğümlendiği, gözlerimin dolduğu ve gelen sorulara her zaman ki gibi cevap veremediğim o anlardan birindeydim gene. İç sesim, beynimdeki tüm hücreler onun adıyla çınlıyordu. Sesi, gülüşü, bakışı, mimikleri gözümün önünden geçerken fazlasıyla özlediğimi ve kendimden kaçtığımı fark ettim. Evet kendimden kaçıyordum çünkü, başa sarıp aynı olaylarla karşı karşıya kalmaya fazla gücüm yoktu. Çünkü eskisi gibi değildim, çabalayamazdım. Aylardır görmüyordum, görmediğim halde adını duyarken böyle oluyorsam gördüğümde ne yaparım bilmiyorum. Kendimi başka şeylere inandırmaya çalışırken tüm sonuçlarda her zaman karşıma çıkıyor ve yeniden aynı şeyleri tekrar tekrar hatırlamama sebep oluyordu. Onsuz yapamadığımı herkes bilirken ben bir şekilde yürütmeye çalışıyordum. O benim her şeyimdi ve o gidince tüm varlığımı kaybetmiştim. Büyük bir boşluğa düştüm. Beni boşluktan kurtarmaya çalışan tüm eller yeniden beni o boşluğa itti sanki.

Her seferinde aynı duyguları yaşayarak yazıyorum. Sevgim bir gram dahi eksilmedi bilakis kat kat arttı. O varlığıyla, yokluğuyla beni mutlu eden, huzur bulduran tek adamken benim onu unutmam kolay olmayacak biliyorum.

Bu arada adımı senin sesinden duymayı özledim, bilene.