Ayrılık beni, seni, bizi ve birçok şeyi aldı benden. Sustum,
içime akıttım acılarımı. Sessiz ağladım. Canım yandı söyleyemedim. Kim demiş
her insan bir kere ölür diye, biz böyle gecelerde, defalarca öldük, defalarca
kez toprağa gömdük umutlarımızı. Düşünmek acıtıyor. Bir kez daha gülmeyeceğini,
sarılmayacağını, öpmeyeceğini ve belki de konuşamayacağımızı düşünmek acıtıyor.
Ve yokluğun sevgili, bir yandan üşütüp, bir yandan yakıp, yıkıyor beni.
Zamanın bile unutturamayacağı acılar var yüreğimde. En
basitinden aynı yolda yürüdüğümüz o küçücük anıyı bile unutamıyorum. Sen çoktan
hafızandan silmişken beni, ben unutamıyorum. Hiçbirini. Gelmeyeceğini biliyorum adam, sadece kabullenemiyorum. Ben
böylesine yüreğime işleyeceğini tahmin edemedim ki; baktığım her yerde seni
göreceğimi, birden hayatımın tümü olabileceğini bilemedim. Senin sayende ayakta
dururdum ben adam, hayatıma girdiğinden bu yana ilk defa güçlü kadın olmuştum.
Gücümdün sen benim, ayakta kalma nedenimdin. Şimdi söyle bana ne yapmalıyım?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder