Bırakamam

Ölüme çare olmadığı gibi uykusuzluğa da çare bulunmadığını anladım. Bugün 24 saattin 16 saatini uyuyarak geçirdiğimi söylesem kimse inanmaz, annem dışında. Sabah zorla kolumdan tuttuğu gibi ayağa dikti beni, sabah dediğimde aslında öğlen 11. Ama tabir kesinlikle benim sabah kalktığıma karşı değil. Zorla kaldırmasının sebebi ise kahvaltı yapmammış. Bir türlü anlatamadım anneme, insanlar uyanınca kahvaltı yapar diye. Neymiş efendim zaten o uyandırıyormuş. Ben kendi isteğimle uyanmaktan bahsederken kadın birde benle dalga geçiyor.  Birde ilaçlarımı geciktirmememi istiyor biliyorum.  Kahvaltımı öylesine yaptıktan sonra yatağıma kaçıyorum. Eğer annem yakalarsa söz uyumayacağım, belim ağrıyor ve dinlenmek istiyorum diye belirtiyorum. Her seferinde bu yalanıma kanıp beni tek bırakıyor. O odadan çıktığı anda gözümü yumup yeniden kendimi bırakıyorum. Bu sıra çok uyumamdan fazlasıyla rahatsız olan ailem hasta olduğumu sanıyorlar. Ama aslında hayattan kaçıyorum. Belki uyursam yataktan çıkmazsam üzülmem diye düşünüyorum. Ama şu telefonlar yatakta da rahat bırakmıyor aslında. Eline alsan dert almasan gene dert. Arayıp ulaşamadıkları için sinirlenenler de var mesaj atıp adamı hasta edenlerde. Ne yapıp da insanlardan kaçabilceğimin bir türlü yolunu bulamadım. Yastığıma sarılmaktan, yastığın bir köşesi çökmüş durumda. Ve yatma pozisyonuma o kadar alışmışım ki bir türlü değiştiremiyorum. Bu yüzden gerçekten ciddi anlamda boynum ve belim ağrıyor. Etrafımda ki insanlar çokça düzgün olsa bu yatağa hapsolmam. Ama her şeyden önce gelen ise uykum onu asla bırakamam.